Ποιός ξέρει τι θα συμβεί αύριο,
ή ποιός έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,
Τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί
σε δωμάτια, σε τραίνα, σε όνειρα.
Αλλά καμιά φορά
η φωνή μιάς γυναίκας καθώς βραδιάζει
μοιάζει με το αντίο μιας ηλικίας που τελείωσε
Κι οι μέρες που σου λείπουν, ώ Φεβρουάριε,
ίσως μας αποδοθούν στον παράδεισο.
Συλλογιέμαι τα μικρά ξενοδοχεία
όπου σκόρπισα τους στεναγμούς της νιότης μου
Ώσπου στο τέλος δεν ξεφεύγει κανείς,
αλλά και να πάει που;
Κι ο έρωτας είναι η τρέλα μας
μπροστά στο ανέφικτο να γνωρίσει ο ένας τον άλλον.
Κύριε, αδίκησες τους ποιητές
δίνοντάς τους μόνο ένα κόσμο
Κι όταν πεθάνω
θα’ θελα να με θάψουν σ’ ένα σωρό από φύλλα ημερολογίου
για να πάρω και το χρόνο μαζί μου.
Κι ίσως ο,τι μείνει από μας
να’ ναι στην άκρη του δρόμου μας
ένα μικρό μη με λησμόνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου