Από τα χειρότερα της κρίσης είναι η δυσανεξία της διάθεσης. Μια διαρκής αντίδραση, σχεδόν οργανική, σε ό,τι έως σήμερα αποτελούσε κανονικότητα. Οι συζητήσεις δεν έχουν παρά το ίδιο αντικείμενο σε παραλλαγές, η επωδός καταλήγει συνήθως στο ίδιο ερώτημα, η κατήφεια είναι η εθνική μας έκφραση.
Τα μέτρα των 11,6 δισ. ευρώ, ανεργία, δαπάνες, περικοπές, απολύσεις, οι εταίροι, η Ευρώπη, ο κόσμος που αλλάζει, οι διαρκείς ανατροπές στην καθημερινότητα του καθενός, αντιστάσεις δυσβάστακτες σε οτιδήποτε έως χθες επιτύγχανε κανείς με ευκολία. Δυσκολίες που πυκνώνουν. Η ζωή αλλιώς.
Η συλλογικότητα αποτελεί ακόμη αίτημα, οι κατακτήσεις (στην ελληνική κοινωνία) είναι πρόσφατες και η δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση έχει πολύ δρόμο. Η επανάκτηση της κανονικότητας όμως του ενός, του καθενός, είναι προσωπική υπόθεση. Και σε αυτή την επίπονη διαδικασία, τα ελάχιστα είναι αρωγός: μια καλή κουβέντα, η ενθάρρυνση, ο φίλος που σε νοιάζεται, το χαμόγελο που δεν μοιάζει με γκριμάτσα, η συζήτηση που κλείνει για λίγο απέξω την κρίση και ξεστρατίζει σε άλλα, προσωπικά, ασήμαντα, ετερόκλητα.
Η μεγαλύτερη ανατροπή είναι αυτή: το απλούστερο, το τετριμμένο, το.....καθημερινό, το κανονικό χάθηκε και πρέπει να επανακτηθεί. Επειγόντως. Γιατί η ζωή δεν βγαίνει πέρα με τη σκέψη ότι στο τέλος της μέρας μας περιμένει ο γκρεμός. Ας επιστρατεύσουμε τις μικρές λεπτομέρειες που απαξιώναμε γιατί ακριβώς θεωρούσαμε δεδομένες. Το δίχτυ ασφαλείας μπορεί να υφαίνεται με μέτρα θεσμικά, αλλά υπάρχουν και αυτά στα οποία δεν θα αναφερθεί ποτέ κανένα δελτίο ειδήσεων ή πολιτικός αρχηγός. Οι συμπεριφορές, ας τις ονομάσουμε, «αλληλεγγύης», που ατονούν, καθώς τα πιο δυσοίωνα σενάρια κυριαρχούν στη σκέψη και οροθετούν τη φαντασία. Γιατί η αλληλεγγύη εκτός από την αναγκαία, πρακτική, εφαρμογή της (τα τρόφιμα για τους άστεγους, τα συσσίτια για τους άπορους, κ.ο.κ.), έχει μια άλλη πιο δύσβατη πτυχή. Δεν έχει να κάνει με κηρύγματα περί αγάπης αλλά με την επαναδιαπραγμάτευση της πραγματικότητας.
Με την προσπάθεια -γιατί απαιτείται προσπάθεια- να ανασύρουμε τα παρακατιανά, που μπορούν να προσφέρουν την ελάχιστη, τη στιγμιαία, ανακούφιση. Η διάρκεια του χαμόγελου ή του καλού λόγου δεν είναι μεγάλη, και με τις θερμοκρασίες που έχουν αναπτυχθεί εξατμίζονται στο πι και φι, αλλά το αποτύπωμα παραμένει. Γι’ αυτό το απειροελάχιστο ίχνος αξίζει να προσπαθήσουμε.
kathimerini.gr 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου